Daar staat hij. Ogen strak op de deur van de operatiekamers, af en toe een paar passen heen en weer lopend om dan weer even stil te staan. Zijn tas staat op een tafel een eindje verderop. Zijn gezicht is gespannen en straalt tegelijk wanhoop uit. Van de krachtige man, de rots in de branding …
Ze is resoluut, de borst moet er af. Ze wil zo min mogelijk behandeling en absoluut geen bestraling en voor haar is er dan maar één keuze en ik snap haar wel. Lisette heeft zo’n medisch dossier waar menig patiënt niet aan kan tippen, zo vol met operaties, medicatie, onbegrepen klachten en na TIEN jaren …
Voor me zit een bloedmooie vrouw. Een volle bos haar, volledig ingevlochten in een ingewikkeld patroon, ogen die alles zeggen boven een mondkapje. Naast haar zit Jochem, haar man en een beetje in de hoek zit hun dochter Jasmijn. Ze zit in elkaar gezakt, oortjes is, scrollend op haar telefoon, in haar eigen wereld, veilig. …
Heel even…….heel even zie ik het kleine meisje met de rode krullen. Een mooi jurkje aan, een strik in het onstuimige haar. Op haar mollige beentjes rent ze door het huis en ik hoor haar terwijl ze naar buiten rent en buitelt op het gras, gierend van de lach. De zon beroerd haar rode krullen …
Een paar weken geleden kreeg ik een lange mail van hem. Een mail vol verdriet en wanhoop, maar ook vol liefde. Hij vertelt over zijn vrouw die hij twintig jaar geleden heeft ontmoet tijdens een concert. Het was de mooiste dag van zijn leven schrijft hij, betovert door haar verschijning viel hij als een blok …
Het is de vierde keer dat ik haar ontmoet en steeds gaat het op dezelfde manier. Ik vraag hoe het met haar gaat en zij zegt goed. Ze moet altijd een beetje lachen als ik het vraag en somt dan een hele lijst op waar ze druk mee is geweest: de zorg voor haar moeder, …
“Zo daar ben ik weer.” Ze gaat met een plof zitten en kijkt me met vriendelijke ogen aan boven haar mondkapje. Wanneer we, op ruime afstand van elkaar, aan de koffie zitten gaat ze al van start voor ik een vraag heb gesteld. Over haar werkgever die moeilijk doet en waar ze geen raad mee …
Boos is ze. En moe. En verdrietig. En teleurgesteld. “En misschien nog wel veel meer, maar ik ben het gewoon even kwijt.” Voor me zit Adrianne, 38 jaar en midden in de behandeling met chemotherapie. Dat wil zeggen, het was de bedoeling dat ze chemotherapie zou krijgen maar na vijf kuren wil haar lichaam niet …
Ze kijkt naar de poppetjes die op de tafel staan en dan volgt er een diepe zucht. Ze pakt één van de poppetjes op en geeft aan dat die haar moeder mag vertegenwoordigen. Een ander poppetje representeert haar vader en ze pakt een kleiner poppetje voor zichzelf*. Ze zet vader en moeder met de rug …
Ze is altijd moe en heeft inmiddels alles al geprobeerd om daarvan af te komen: revalidatie, mindfulness, yoga, energielijstjes en ook de ‘boom-bust-cyclus’ waar ik het over heb gehad met haar in een eerder gesprek gaf wel inzicht maar geen oplossing. Ze klaagt er even lekker op los en kijkt me daarna met vragende Bambi-ogen …
