Ik merk dat ik een beetje zenuwachtig ben, maar ook nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar de vrouw waar ik al veel over heb gehoord maar nog niet heb ontmoet omdat zij door andere collega’s begeleid werd. Een half jaar geleden kwam Anna op onze poli en daarna is ze nog vele malen geweest voor lange gesprekken over …
2019: Ze werkt in de zorg en als ik haar vertel dat zorgverleners de moeilijkste patiënten zijn dan moeten we samen hard lachen. Ze herkent het wel. In de zorg zijn we zo gewend om voor een ander te zorgen en wanneer de rollen omgedraaid worden lijkt het alsof dat ingaat tegen onze natuur. We …
“Hoe gaat het met je?” Ze weet dat de vraag komt, zucht een keer, glimlacht daarna breed omdat ze haar antwoord ook steevast klaar heeft: het gaat altijd goed. Ze weet ook dat ik daarna even stil ben, zodat ze over haar antwoord na mag denken en dan komt er meestal een heel lang verhaal, …
Ze is een opvallende verschijning. Klein, ik denk nog geen 1,55 m, rood brilletje, strakke broek en schoenen waar ik jaloers op ben (waar haal je zoiets keks?!). Mijn deur staat open wanneer ik nog even wat afrond achter mijn computer en dan hoor ik in de wachtkamer hoe ze moeiteloos mensen met elkaar weet …
Ze kennen elkaar van de buddy bijeenkomsten, Lidewij en Anniek, 29 en 34 jaar. Verbonden door het noodlot: borstkanker. Beide in de bloei van hun leven, beide getrouwd, kleine kindjes en ondertussen carrière makend. Het klikt meteen en binnen een paar minuten zijn ze de hele groep vergeten. Ik zie het gebeuren en het is …
De operatie is achter de rug, de beslissing om niet voor de chemo te gaan gemaakt, maar het gaat niet goed met haar. “Aan de ene kant wil ik rust en ervoor weglopen en aan de andere kant mis ik een soort bezieling waardoor ik tot niets kom.” Ze legt het plakje ontbijtkoek naast haar …
Op het moment dat ze binnenkomt merk ik aan elke vezel in mijn lijf al dat ze hier niet wil zijn. Ze wil niets te drinken en laat weten na dit gesprek naar haar werk te gaan. Ik vraag haar hoe ze zich voelt. Daar moet ze even over nadenken, voor ze zegt: “Jannet, ik …
Een dikke krullenbos komt de kamer uit van de chirurg, met een blik in haar ogen alsof ze het meest toffe concert heeft bijgewoond in jaren. De opluchting straalt van haar gezicht. “Het is weg, het is echt weg, en geen uitzaaiingen in mijn oksel” roept ze luid en duidelijk de wachtkamer in. Voor we …
Vorige week liep ik het Klompenpad bij Hattem en daar zag ik een prachtige boom die bestond uit vele stammen en het deed me meteen terugdenken aan een gesprek met Ellen, een patiënte die ik een aantal weken geleden heb ontmoet. Ze is 44, getrouwd, 2 kinderen en een baan als jurist, fulltime. Ogenschijnlijk heeft …
Ze is gestuurd en weet eigenlijk niet zo goed wat ze komt doen, maar iedereen zegt tegen haar dat ze eens moet gaan praten met mij en eigenlijk is ze wel nieuwsgierig zegt ze. Ze zit kaarsrecht op, neus een beetje omhoog, armen over elkaar. Het voelt bijna als een uitdaging naar mij, kijkend wat …
