Ze is een opvallende verschijning. Klein, ik denk nog geen 1,55 m, rood brilletje, strakke broek en schoenen waar ik jaloers op ben (waar haal je zoiets keks?!). Mijn deur staat open wanneer ik nog even wat afrond achter mijn computer en dan hoor ik in de wachtkamer hoe ze moeiteloos mensen met elkaar weet te verbinden zonder zelf op te vallen en het is echt prachtig om te aanschouwen hoe ze dat doet. Trudy….
Ze is een hippe 60er uit Amsterdam, geboren ‘driehoog achter’ en geleerd om met weinig tevreden te zijn. Haar moeder thuis om te zorgen voor de kinderen en vader gaf les op de universiteit, hij was haar grote voorbeeld. Hij vond het belangrijk dat ze doorleerde, en eerlijkheid en openheid zijn de bron van waaruit het leven wordt geleefd. En ik zie het aan haar, aan hoe ze beweegt, de open blik, de mooie vragen die ze stelt.
Drie maanden geleden ontmoeten we elkaar voor het eerst, borstkanker was het vonnis waardoor ze even haar hoofd liet hangen. In een gesprek voorafgaand aan de chemo hebben we gezocht naar haar kernwaarden: eerlijkheid en openheid en samen hebben we gepuzzeld hoe ze die twee kon gebruiken in het behandel-pad. De eerlijkheid gebruiken om eerlijk te blijven naar jezelf, te blijven communiceren wat het met je doet en wat je nodig hebt. De openheid om er open in te gaan, te onderzoeken, vol interesse en te ontvangen.
Ze zit midden in de chemo als ik haar op de gang tegen kom. Ik moet twee keer kijken voor ik haar herken, want de rode bril is vervangen voor een groene en het haar voor een mutsje. Haar lengte verraadt haar. Na een dikke knuffel die ik niet had aan zien komen vraagt ze of ik even tijd voor haar heb. Ze heeft een vraag die ze al lang wil stellen maar op de een of andere manier steeds voor zich uit heeft geschoven waarna ze zegt: “ik zou eerlijk en open blijven, dus nu ik jou zie moet het nu maar.”
We hebben het nog even over de koetjes en kalfjes en als we in mijn spreekkamer zitten komt de vraag: “Ik ben nu halverwege de chemo en ik merk dat al mijn slijmvliezen heel erg droog zijn, ik had het al gelezen in jullie folder, maar merk dat seksueel actief zijn met mijn man helemaal niet gaat. Heb jij nog tips voor mij?”
Makkelijkste antwoord zou zijn om te vertellen dat dat normaal is maar…dat deed ik niet.
“Mag ik je eerst iets vragen voor ik tips ga geven?” Trudy knikt. Ik denk even na over wat ze mij precies vraagt en hoor vooral een gemis, maar van wat precies? Ik heb drie opties met betrekking tot dit onderwerp: jezelf/ je eigen zelfbeeld, de relatie waarin iemand zit of disfunctie van een orgaan en ook al lijkt haar vraag te gaan over het laatste, vaak gaat het in mijn werk over de eerste twee.
“Wat mis je nou het meest als het over intimiteit en seksualiteit gaat?” Ze zucht eens diep, denkt lang na en dan komt er een stortvloed aan woorden. “Ik mis eerst mezelf, ik hou zo van mijn vrouwelijke kant, mijn mooie billen, mijn lange haar, maar ook gewoon ‘de vrouw’ zijn in huis. Mijn eigen ding kunnen doen, mijn werk als vrouw tussen allemaal mannen. Het is denk ik die combi. Nu doe ik niks. Zelfs de was opvouwen is soms te veel, of mijn man heeft het al gedaan.”
“Wel heel lief….”, plaag ik haar een beetje.
Ze heeft het snel door en glimlacht als een boer met kiespijn. “Weet je wat ik het meeste mis?” Ze wacht niet op antwoord, maar kijkt me indringend aan. “Het man-vrouw zijn mis ik het meest. Onze rollen zijn niet meer gelijk. Hij zorgt en ik lijd en voorheen was dat met e i. Oh wat maf eigenlijk, ik dacht dat ik het seksuele miste, nou ja, dat ook wel natuurlijk, maar het is vooral dat hij mij ziet als ‘zijn vrouw’, dat we gelijk zijn.” Ze glimlacht van oor tot oor bij haar eigen ontdekking.
Als ik haar vraag wat haar volgende stap is somt ze een heel rijtje met ideeën op. Ze gaat het bespreken met haar man, ze wil kijken hoe ze haar vrouw zijn zelf weer vorm kan geven, hoe ze haar sexy kant weer kan laten stralen, ook als het libido bevroren lijkt. Ik doe ‘de tips’ erbij en we spreken over een paar weken opnieuw af. Bewust heupwiegend loopt ze de deur uit, ze kijkt nog even achterom en laat mij achter met een glimlach.