De doktersassistente heeft een afspraak in mijn agenda gezet en bij het zien van haar naam weet ik gelijk wie ze is en komen er allerlei herinneringen boven. Alweer vier jaar geleden dat ze bij me kwam, jong, donker haar, kringen om haar ogen, vermoeid. Ze kwam alleen en ik kan me nog goed herinneren dat de blik in haar ogen mij enorm raakte: ontredderd, vragend, ongeloof, paniek, alles in die ene blik……
Haar leven was niet gemakkelijk als jonge alleenstaande moeder en werd nog pittiger door de uitgebreide behandelingen die ze moest ondergaan. Eerst chemo, daarna de operatie, gevolgd door bestralingen en hormonale therapie. Haar dochtertje van vijf heb ik een paar keer mogen ontmoeten in die tijd. Met haar mamma mee als ze vrij was van school. Zo’n heerlijke onschuld, knuffeltje in haar handjes, tikje geïntimideerd door de witte jassen om haar heen. Aan de tafel, zittend op haar knietjes, kleurend met de tong uit haar mond. Ondertussen voerde ik met haar moeder intense en soms ook hele praktische gesprekken over thuishulp tijdens de chemo, opvang voor haar dochter als het echt niet meer ging, dealen met emoties en wat je daarvan mee geeft aan je kind.
Ook al was ze destijds nog maar vijf jaar, het meisje voelde instinctief aan wanneer het niet goed ging met haar moeder, kroop dan dicht tegen haar aan en bracht alle knuffeltjes naar haar toe. Irene wilde het leed zo graag verborgen houden voor haar, maar het lukte haar niet. Beschermen en veiligheid bieden als moeder aan een meisje waar je hele leven om draait.
Wanneer ik naar het koffiezetapparaat loop zie ik ze aan komen lopen over de balustrade, mondkapjes op, maar ze zijn het, onmiskenbaar. Ook ik heb mijn mondkapje op, maar zodra ze de hoek om komen zie ik de herkenning in de ogen boven het masker en zelfs een glimlach in de kraaienpootjes.
“Koffie?” Ze knikt. Het meisje is inmiddels een kleine dame van negen jaar en ze wil geen limonade meer maar thee. Ze kruipt stijf naast haar moeder met de I-pad die mee is genomen.
Irene steekt gelijk van wal, ze is moe, intens moe. Wanneer haar dochter naar school is, kruipt Irene vaak weer in bed omdat het ochtendritueel veel van haar heeft gevraagd. Aan het einde van de morgen komt ze er wel weer uit en lukt het haar om het een en ander in huis te doen. Zodra het meisje uit school komt gaan ze vaak samen even naar buiten, boodschapje doen of een wandelingetje. Na het avondeten kruipt ze rond half negen, tegelijk met haar dochter, in bed. En zo gaat het dag in dag uit. “Maar dit is toch geen leven Jannet?”
Ik vraag haar wat de reden is dat ze is gestopt met leven en de vraag zorgt voor verwarring. Ze denkt lang na en zegt dan dat ze de zin van het leven kwijt is. Voor haar dochter staat ze op, maar verder boeit het haar niet meer. Ze is in de tijd dat ze ziek was haar baan kwijtgeraakt en in de WIA beland. Ze wil niet klagen, want ze kan redelijk rondkomen maar de ‘fun’ is er gewoon vanaf.
“Wat geeft jou plezier, wat zie ik je dan doen?” vraag ik haar.
Ik zie haar in gedachten weg zweven en ze begint te stralen. Ze vertelt dat ze voor de spiegel staat, ze maakt zich op en trekt een mooie jurk aan. Ze heeft een afspraak met een vriendin. Het huis is aan kant, de zon schijnt, dochter is naar oma. Het leven lacht haar toe. Dan kijkt ze me ineens verdrietig aan, zich realiserend dat dat er allemaal niet meer is.
“Hoe voel je je nu?” Ze vertelt dat ze er somber van wordt, overtuigd dat het nooit meer wordt zoals het was. Ik vraag haar of er nog meer overtuigingen zijn en dan komt er een stortvloed. Ze weet zeker dat ze altijd moe zal blijven, dat ze nooit meer een leuke man zal krijgen want ze ziet er niet uit, dat een baan geen optie meer is, dat ze een minder leuke moeder is nu ze steeds moe is en zo gaat ze nog even door.
Haar dochter kijkt inmiddels op van de I-pad, getriggerd door de laatste zinnen van haar moeder. “Ik vind je een hele leuke moeder hoor, maar misschien moet je je weer een beetje opmaken zodat je dat zelf ook ziet….” We kijken haar samen aan en schieten beide in de lach. Wat een wijze woorden van een meisje van negen! En nee, van jezelf opmaken word je niet minder moe, maar iedere dag kleine taakjes volbrengen geeft je wel weer een goed gevoel over jezelf en dat is een mooie start. En dat begint inderdaad bij je zelf goed verzorgen, zowel uiterlijk als innerlijk.
NB. De hele maand oktober is het borstkankermaand en is mijn boek met forse korting te bestellen. Gebruik daarvoor de couponcode: BVN40JAAR in de shop. De PDF over late gevolgen na kanker is gratis te downloaden.
