Een paar weken geleden kreeg ik een lange mail van hem. Een mail vol verdriet en wanhoop, maar ook vol liefde. Hij vertelt over zijn vrouw die hij twintig jaar geleden heeft ontmoet tijdens een concert. Het was de mooiste dag van zijn leven schrijft hij, betovert door haar verschijning viel hij als een blok voor haar.
Samen hebben ze twee kinderen, pubers. Toffe meiden die goed kunnen leren en hun plekje helemaal hebben gevonden in de stad waar ze wonen. In die twintig jaar is het leven echter niet over rozen gegaan. Jorn is een paar jaar geleden zelf ernstig ziek geweest en op dit moment wordt zijn vrouw behandeld voor borstkanker met uitzaaiingen….voor de tweede keer. Drie jaar geleden werd ze voor het eerst behandeld maar leek het er goed uit te zien. Ze werd geopereerd en bestraald en daarna volgden alleen controles. Tijdens een van die controles kregen ze verschrikkelijk nieuws, de kanker was weer terug, uitgezaaid. Ze had zelf niets gemerkt, voelde zich goed en het nieuws was zo onwerkelijk, voor hen allebei. Ze hebben gehuild, elkaar getroost, geknuffeld en heel veel met elkaar gesproken. Wat als…hoe nu verder….wat vertellen we de meiden….hoe….wanneer….waarom….
Weken van extra onderzoek volgden en daar ging het mis zegt Jorn. Zijn vrouw kroop in haar schulp en daar zit ze nog. Onbereikbaar, alles op de automatische piloot. De chemotherapie is inmiddels gestart en ze krijgt gelukkig psychische begeleiding in het ziekenhuis maar thuis werkt niets meer. Hij heeft alles geprobeerd om contact met haar te maken maar het lukt hem niet. Ze wil niet praten over haar ziek zijn en sluit zich volledig af voor iedere toenadering. Het enige wat ik mag doen is haar troosten als ze verdrietig is vertelt Jorn, dan kruipt ze in mijn armen en huilen we samen even maar er over praten lukt niet en dat wil ik zo graag.
Toen hijzelf ernstig ziek was deelde hij alles met zijn vrouw. “Ik kon overal met haar over praten en het bracht ons echt dichter bij elkaar, dat was zo fijn!” Het is de angst die er nu is, angst om uit elkaar te groeien, niet verbonden te zijn, die het hem zo moeilijk maakt. We mailen een tijdje met elkaar en hij bestelt mijn boek, voor haar.
Na anderhalve week mailt hij weer, het boek is uit. Dat wil zeggen, hij heeft het uit. Het boek kwam binnen op de dag dat zij chemotherapie kreeg en dus had hij er vast wat in gebladerd en toen kon hij niet meer stoppen.
“Alles viel op zijn plek. Ik herkende veel uit de tijd dat ik zelf ziek was, maar snap nu ook waarom mijn vrouw het anders doet” vertelt Jorn. “Ik leef vanuit mijn hart, denk niet echt na maar ga mijn gevoel achterna. Mijn vrouw is een echte denker, daarom ben ik ook zo gek op haar! Tijdens mijn eigen ziekteproces was zij degene die goede vragen kon stellen, die zorgde voor structuur. Ze is heel nuchter, een echte organisator, superfijn voor iemand zoals ik.”
Zij is twee dagen geleden begonnen met lezen en vanmorgen was er ineens een gesprek vertelt hij in de laatste mail die hij me stuurt. Een gesprek met kop en staart, een soort analyse van haar, een puntenlijstje, gestructureerd, maar het was er weer. Zijn hart gloeit, hij heeft het warm en koud tegelijk en tussen alle regels die hij schrijft voel ik de emotie, de liefde, de verbinding. Zijn woorden zijn krachtig, poëtisch en hij ziet weer lichtpuntjes en daarmee de mogelijkheid weer een flink vuur te starten…..
Dit verhaal is ook verschenen op de website van Floor Zorgt: www.Floorzorgt.nl