42 jaar is ze. Ik ontmoet haar op een bijeenkomst van Borstkankervereniging Nederland (BVN), voor vrouwen met uitgezaaide borstkanker. We zijn met z’n zessen en ondanks het onderwerp hangt er toch een ongedwongen sfeer. Samen kijken we naar een film van de BVN die de aanleiding vormt voor deze bijeenkomst. We zien drie vrouwen die weten dat ze niet meer beter zullen worden en vertellen hoe ze hiermee omgaan.
Na afloop vertelt Carla haar verhaal. Ze was nog maar 36 toen er bij haar voor het eerst borstkanker werd ontdekt. Net begonnen aan een nieuwe baan, twee kinderen van 6 en 8 jaar oud. Ze kreeg het hele pakket aan behandelingen en nu zit ze hier omdat er twee jaar geleden voor de tweede keer borstkanker is geconstateerd. Uitgezaaid naar lever en botten.
Ze vertelt het met een lichte trilling in haar stem. Ze kijkt door het raam naar buiten en je kunt zien dat ze met haar gedachten terug is in de spreekkamer bij de chirurg. Onvoorstelbaar verwoestend en zo oneerlijk. Ze heeft gekrijst tot er geen geluid meer uit haar keel kwam. Op de vraag hoelang ze nog heeft kreeg ze een ontwijkend antwoord.
Ze leeft in geleende tijd, zegt ze zelf. Af en toe krijgt ze een chemokuur en ze heeft een paar keer een bestraling gehad op haar ruggenwervel, omdat er een tumor zit die haar veel pijnklachten geeft.
Verder gaat het leven gewoon door. Natuurlijk is ze af en toe verdrietig, vooral als ze aan de toekomst denkt of juist aan het verleden. Ze beseft dat ze haar kinderen niet kan zien opgroeien, dat haar partner in de toekomst samen met een andere vrouw voor haar kinderen gaat zorgen.
Wat als ze de chemokuur had afgemaakt? Nu was ze gestopt omdat ze te veel klachten kreeg van neuropathie. Wat als ze eerder gestopt was met roken of wat aan haar overgewicht had gedaan?
Samen met een coach heeft ze uiteindelijk een plan gemaakt voor nu. Aan het verleden en de toekomst kan ze toch niets veranderen. Het is verspilde energie en die heeft ze toch al niet in overvloed.
Leven in het nu is een cadeautje, iedere dag is er weer een. Niet dat ze hoogdravende dingen doet, hoor. Ja, ze heeft samen met haar gezin een lange reis door Azië gemaakt. Dat stond al op haar bucketlist en hadden ze vervroegd omdat het kon. Over vier weken gaan ze gewoon weer met de caravan naar Appelscha, ook fijn.
Op het heden heeft ze wel invloed. “In de morgen check ik even in”, zoals ze dat noemt. Even een bodycheck hoe het voelt, lichamelijk en geestelijk, om te kijken wat ze uit de dag kan halen. Een beetje werken, koffie met een vriendin, lekker eten, dagje sauna, met de kinderen naar de film. Hele gewone dingen, maar voor haar heel bijzonder, iedere dag zolang het nog kan.
Af en toe filmt ze zichzelf en vertelt ze aan de kinderen waar ze aan denkt, wat haar bezighoudt en wat ze hun wil meegeven voor de toekomst. Ook schrijft ze voor beiden in een boekje, zodat ze later nog eens terug kunnen lezen wat voor ‘knotsgekke moeder’ ze hadden. Ze glimlacht erbij, denkend aan het moment dat haar zoon op zijn trouwdag een brief van haar zal krijgen die al klaarligt en die haar man dan op de post kan doen. Is ze er toch nog een beetje bij. Ze krijgt de tijd om afscheid te nemen, hoe moeilijk dat ook is. Ze voelt zich zo bevoorrecht dat ze dat op deze wijze mag doen, als stralend middelpunt, bron van inspiratie, uit het leven halend wat erin zit, ook al is haar leven korter dan in de planning lag…