Eva is een slimme vrouw, hoog opgeleid, fulltime baan. Ze is net 50, getrouwd en heeft twee kinderen in de puberleeftijd. Ze kreeg de diagnose borstkanker waarvoor chemotherapie, operatie, bestraling en nu hormonale therapie. Ze heeft tijdens haar behandeling en ziekteproces goed kunnen praten met haar partner en kinderen. Ze waren lief en zorgzaam voor haar. Taken in huis werden verdeelt en ze heeft alle tijd gekregen om ‘ziek’ te zijn, zeker tijdens de chemotherapie. Er was ruimte om verdriet te delen maar ook samen leuke uitstapjes maken om even niet te hoeven denken aan de zorgen.
Ze is ruim anderhalf jaar verder en komt op mijn spreekuur omdat ze is vast gelopen. Ze is moe, heeft geen puf om ook maar iets te doen en werken moet ze al helemaal niet aan denken. We praten uitgebreid over de dingen waar ze tegen aan loopt, maar ook over wie ze is, wat haar drijft, hoe ze was in haar jeugd.
Ze komt uit een streng gezin. Met haar vader had ze een goede band, ze konden eindeloos met elkaar praten. Met haar moeder was het een stuk moeizamer. Haar moeder heeft in een Jappenkamp gezeten en dat heeft haar duidelijk gevormd. Ze is afstandelijk en vindt het moeilijk om echt lijfelijk contact te maken. Ze zorgt ondanks dat goed voor het gezin, het ontbreekt hen aan niets. Inmiddels zijn haar beide ouders overleden.
Eva heeft ook nog een zus, Margriet, die ze regelmatig ziet. Zij is heel anders dan Eva. Het blijkt een gevoelig onderwerp.
Ondanks dat haar zus er veel voor haar was tijdens de behandeling en ook daarna, voelt Eva niet de (h)erkenning die ze zo graag wil. Haar zus heeft gekookt voor Eva en haar gezin, nam regelmatig de jongste dochter even mee voor een uitstapje en regelde boodschappen of andere praktische zaken. Precies zoals haar moeder ook gedaan zou hebben als ze nog had geleefd.
Toch mist Eva de steun van haar zus op emotioneel vlak, juist nu. Ze heeft geen idee hoe haar zus dit alles heeft ervaren en het gevoel dat Margriet niet snapt hoe zij zich voelt. Als ik vraag of ze dit aan Margriet heeft gevraagd blijft het stil…..ze wilde het wel, maar het lukte gewoon niet. Bang dat Margriet haar ondankbaar vindt.
Ik vraag of Eva aan Margriet heeft verteld hoe ze zich voelt, maar ook dat heeft ze niet gedaan, ze vindt namelijk dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met dat moe zijn en de tranen en heeft eigenlijk gewoon een schop onder haar kont nodig. Vroeger al geleerd om bij tegenslag gewoon een tandje bij te zetten, harder te lopen, harder te werken.
Eva voelt zich na anderhalf jaar stress ‘heel’ door haar fysieke en emotionele beperkingen te compenseren op het mentale vlak. Ze zoekt van alles op en analyseert met een gekleurde bril. Hierdoor is ze heel erg hard voor zichzelf.
De zussen komen uit een fysiek systeem waarin ze hebben geleerd hoe je voor elkaar zorgt. Er werd nooit veel gepraat, maar vooral op fysiek vlak kwamen ze elkaar te hulp. Het begint haar ineens te dagen: een systeem veranderen van zorgen voor elkaar op andere vlakken dan alleen het fysieke, vraagt dat je het bespreekbaar maakt. Wat wil je weten van de ander, wat heb je nodig van de ander, wat kan de ander voor jou doen? Dat betekent vooral dat je jezelf kwetsbaar moet durven opstellen en niet te streng moet zijn voor jezelf.