Wanneer je, net als ik, al lang in de zorg werkt, herken je ze vanzelf: bepaalde type patiënten. Zeker wanneer je werkt op afdelingen waar acute zorg verleend wordt. Patiënten willen weglopen als ze een slechte diagnose te horen krijgen, of kunnen het maar niet bevatten en blijven dezelfde vragen stellen. Je hebt patiënten die zeer emotioneel reageren en niets meer horen van wat je zegt en patiënten die meteen de knop omzetten en vragen hoe de behandeling er uit zal zien. Soms kun je bij voorbaat al inschatten hoe iemand zal reageren en daarop je verhaal voorbereiden.
Maar ook in de chronische zorg, de revalidatie of palliatieve zorg kom je bepaalde categorieën patiënten tegen. Mensen die dwars tegen alle regels in gaan, die hun eigen plan trekken, vasthouden aan hun eigen visie op gezondheid en ziekte. Patiënten die je versteld doen staan omdat ze op wilskracht veel verder komen dan je ooit gedacht had. Patiënten die hoop blijven houden tegen beter weten in, ook als er geen kans op genezing is.
Heb je je weleens afgevraagd waarom patiënten zo verschillend zijn? Hoe kan het toch dat de één in bed blijft en er niet meer uit komt, de ander bij alles ja en amen roept en de derde veel te hard van stapel loopt tijdens zijn behandeling? En hoe doet die enkeling het die er zonder noemenswaardige ‘kleerscheuren’ vanaf komt. Wat kunnen we van deze patiënt leren?
In de zorg zijn we vooral bezig met ziekte. We geven informatie, maken afspraken en proberen iemand weer beter te maken of in ieder geval het leven zo draaglijk mogelijk. We geven een behandeling die het beste past bij de aandoening die iemand heeft. We bestrijden bijwerkingen, passen de behandeling aan en gaan zo nodig door tot het uiterste, want we kunnen veel. We luisteren en geven adviezen.
Wat zou er gebeuren als we ons meer gaan bezig houden met gezondheid tijdens een ziekte? Hoe kan een patiënt zo gezond mogelijk ziek zijn? Hoe kunnen we hem een bewust bekwame patiënt maken? Het is toch vreemd dat we iedere patiënt zelf laten uitvogelen hoe dat moet: patiënt zijn. We gaan vaak begeleiden als de behandeling klaar is met behulp van de lastmeter, CES-D, PSK en andere grafieken. Nazorg noemen we dat.
In mijn optiek moeten we eerst weten wie de patiënt is aan het begin van de behandeling!
Hoe ziet zijn gezinssituatie er uit? Zijn vrienden en familie? Zijn werk? Zijn hobby’s? Wat is zijn lifestyle? Maar ook: wat zijn de kernwaarden, zijn drijfveren, wat motiveert hem? Wat is zijn manier van coping?
Wat wil de patiënt van jou als zorgverlener? Heb je dat weleens gevraagd? Ook daarin hebben patiënten voorkeur. Sommigen willen alles weten tot in detail, anderen willen vooral het gevoel hebben dat ze in goede handen zijn, dat er vertrouwen is. Een derde wil gehoord worden, dat je zijn steun en toeverlaat bent.
Tijdens het schrijven van mijn boek heb ik veel onderzoek gedaan, waarmee ik een eigen methode heb ontwikkeld om patiënten te kunnen begeleiden tijdens hun ziekteproces. Geen nazorg dus, maar NUzorg zoals we dat op onze poli noemen. Niet ingewikkeld, gemakkelijk toepasbaar in bestaande zorg en je krijgt er prachtige gesprekken van waarbij de patiënt in zijn kracht staat en aan het werk gaat. Het boek is daarbij voor patiënten een houvast, maar ook zonder boek zijn de technieken goed toe te passen. Het vraagt niet veel meer tijd en je bent ook geen maatschappelijk werker of psycholoog. Het gaat vooral om een andere kijk op gezondheid en ziekte, een andere kijk op de mens die een ziekte te verwerken heeft. Hoe kunnen wij patiënten leren lopen op hun handen als ziek zijn het leven op z’n kop heeft gezet?
Nieuwsgierig geworden? Speciaal voor collega’s heb ik een keynote waarin ik je alle ins- en outs vertel. Je gaat vol inspiratie naar huis en kunt het geleerde direct toepassen in de praktijk. Kijk ook even onder het kopje Lezingen voor meer informatie en aanmelding.