Grote Bambi-ogen kijken me aan, bang. 16 kilo is ze afgevallen en daardoor voelde ze ineens een knobbeltje in haar linkerborst. Ze wil nog minstens 50 kilo kwijt, maar het begin is er. Haar partner is mee gekomen naar de poli en ook hij maakt zich ernstig zorgen.
De huisarts had ze geprobeerd gerust te stellen door te zeggen dat het waarschijnlijk gewoon klierweefsel is, maar ze is bij voorbaat al overtuigd dat het niet goed is, dat is bij haar namelijk altijd zo. Terwijl ik het lichamelijk onderzoek doe vertelt ze, zonder een vraag van mijn kant, uitgebreid haar levensverhaal.
“Als klein meisje was ik al dik, gepest op school en thuis had ik het ook zwaar. Ik denk er met gemengde gevoelens aan terug. Ook al is het mijn familie, het liefst zou ik geen contact meer hebben, maar dat lukt me niet. Mijn moeder blijft te pas en te onpas een beroep op me doen en ik kan gewoon geen nee zeggen. Ik ben altijd bang om het fout te doen en hoop nog op een beetje liefde waardoor ik steeds weer ga”.
Doordat ze veel werd gepest heeft ze op verschillende scholen gezeten, maar met veel doorzettingsvermogen heeft ze een MBO-diploma behaald. Vriendinnen had ze niet echt.
Bij haar 3e baantje ontmoet ze haar partner, een lot uit de loterij, nooit gedacht dat een man haar ooit leuk zou vinden, maar het klikt. Een paar maanden later trouwen ze. Terwijl het leven haar even lijkt toe te lachen volgt al snel weer een domper: een reorganisatie binnen het bedrijf waar ze werkt, ze staat op straat. Gelukkig heeft haar man een functie die behouden blijft, maar financieel hebben ze het hierdoor zwaar.
Ondertussen ben ik klaar met het lichamelijk onderzoek en terwijl ze zich aankleedt vertelt ze verder: “Het lukte me niet om opnieuw een baan te vinden. Door alle stress ging ik steeds meer eten en kreeg ik diabetes. Dat kon er ook nog wel bij. Na twee miskramen was ik heel erg verdrietig, maar er kwam gelukkig weer een lichtpuntje: ik bleek zwanger”.
Wanneer hun zoon wordt geboren kan ze haar geluk niet op. De eerste paar jaren zijn heerlijk en ze geniet van het moederschap, tot hun zoon allerlei vage klachten krijgt. Na veel onderzoek in het ziekenhuis blijkt hij een auto-immuunziekte te hebben en opnieuw breken onzekere tijden aan. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap maakt intussen een einde aan hun wens tot een groot gezin.
En nu zit ze bij mij, overtuigd dat ik haar slecht nieuws ga geven…..en ze krijgt gelijk. Na de mammografie en de echo van haar borst en oksel wordt er een biopt afgenomen omdat het er kwaadaardig uit ziet. Haar reactie is gelaten: “Ja, ik wist het eigenlijk al, ik heb altijd pech”. Zonder een traan te laten verlaat ze de spreekkamer en ik blijf wat verbouwereerd achter. In nog geen 10 minuten tijd heb ik een heel leven voorbij horen komen van iemand die altijd verwacht dat ze voor het ongeluk geboren is. Iemand die er inmiddels van uit gaat dat ze niet oud zal worden, ondanks alle opties die ik haar verteld heb qua behandeling. Meestal vertel ik dit niet in het 1e gesprek, maar ze wilde alles weten en ‘kiest’ voor het slechtste scenario. Een overlevingsstrategie die ik zo af en toe zie. Een manier om zo min mogelijk pijn te voelen, het kan namelijk niet slechter worden dan je al dacht. Het biedt bescherming tegen teleurstellingen, een wapen om je achter te schuilen.
Ik moet onwillekeurig denken aan een boek wat ik ooit gelezen heb over ‘the law of attraction’, de wet van de aantrekkingskracht. Het is een overtuiging dat positieve of negatieve gedachten, positieve of negatieve ervaringen in iemands leven brengen. Ik vond het een prachtig boek om te lezen en sta zelf doorgaans positief in het leven en dat heeft me veel gebracht. Ik hoop met heel mijn hart dat deze ‘law of attraction’ niet voor haar geldt……