Een paar weken geleden kreeg ik een lange mail van hem. Een mail vol verdriet en wanhoop, maar ook vol liefde. Hij vertelt over zijn vrouw die hij twintig jaar geleden heeft ontmoet tijdens een concert. Het was de mooiste dag van zijn leven schrijft hij, betovert door haar verschijning viel hij als een blok …
Het is de vierde keer dat ik haar ontmoet en steeds gaat het op dezelfde manier. Ik vraag hoe het met haar gaat en zij zegt goed. Ze moet altijd een beetje lachen als ik het vraag en somt dan een hele lijst op waar ze druk mee is geweest: de zorg voor haar moeder, …
“Zo daar ben ik weer.” Ze gaat met een plof zitten en kijkt me met vriendelijke ogen aan boven haar mondkapje. Wanneer we, op ruime afstand van elkaar, aan de koffie zitten gaat ze al van start voor ik een vraag heb gesteld. Over haar werkgever die moeilijk doet en waar ze geen raad mee …
Boos is ze. En moe. En verdrietig. En teleurgesteld. “En misschien nog wel veel meer, maar ik ben het gewoon even kwijt.” Voor me zit Adrianne, 38 jaar en midden in de behandeling met chemotherapie. Dat wil zeggen, het was de bedoeling dat ze chemotherapie zou krijgen maar na vijf kuren wil haar lichaam niet …
Ze kijkt naar de poppetjes die op de tafel staan en dan volgt er een diepe zucht. Ze pakt één van de poppetjes op en geeft aan dat die haar moeder mag vertegenwoordigen. Een ander poppetje representeert haar vader en ze pakt een kleiner poppetje voor zichzelf*. Ze zet vader en moeder met de rug …
Ze is altijd moe en heeft inmiddels alles al geprobeerd om daarvan af te komen: revalidatie, mindfulness, yoga, energielijstjes en ook de ‘boom-bust-cyclus’ waar ik het over heb gehad met haar in een eerder gesprek gaf wel inzicht maar geen oplossing. Ze klaagt er even lekker op los en kijkt me daarna met vragende Bambi-ogen …
Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van Lenneke. Ze heeft mijn boek besteld, maar op de site doet de knop ‘vrienden en familie’ het niet en dit wil haar zus zo graag lezen. Zij zoekt namelijk tips hoe ze het beste met mijn ziekte om kan gaan, schrijft Lenneke. Ik mail Lenneke terug …
Ze ratelt aan één stuk door en zelfs ik, die toch al heel wat mensen heeft gecoacht, moet moeite doen om haar bij te houden en echt te luisteren. “Als ik op sta, sta ik er al bij stil: is dit een goede of is dit een slechte dag, kan ik mijn afspraken door laten …
Ze kijkt me geschokt aan….chemo? Daar had ze helemaal geen rekening meer mee gehouden. Wendy weet even niets te zeggen. Het lijkt alsof we dit onderwerp nooit hebben besproken, maar toch is dat niet zo. Ze heeft het onderwerp in haar hoofd gewoon geparkeerd, een zwarte auto, tussen een heleboel andere zwarte auto’s. Tijdens onze …
Het is koud vandaag. Al handenwrijvend komt ze binnen om ze daarna te warmen aan de cappuccino die ik voor haar neerzet. Ze oogt vermoeid en wanneer ik ernaar vraag klopt het ook. Ze slaapt slecht de laatste tijd, steeds piekerend hoe het nu verder moet. Een aantal jaar geleden kreeg ze te maken met …
